ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο Νίκος Λαγός μιλάει στο in.gr για την νέα του έκθεση «Εσωστρέφεια»

Ο Νίκος Λαγός μιλάει στο in.gr για την νέα του έκθεση «Εσωστρέφεια» | in.gr

Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Νίκου Λαγού με τίτλο «Εσωστρέφεια». Η έκθεση αποτελείται από την τελευταία ενότητα ζωγραφικών έργων του εικαστικού και θα διαρκέσει από τις 8 Φεβρουαρίου έως τις 10 Μαρτίου 2018.

Ο Νίκος Λαγός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε Αρχιτέκτονας Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εργάστηκε ως αρχιτέκτονας από το 1997 έως το 2002. Από το 2002 έως το 2006 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή τον Γ. Ψυχοπαίδη. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Κύπρο, την Αγγλία, την Ελβετία, τις Η.Π.Α. και τη Γερμανία. Από το 2008 συνεργάζεται με τη Γκαλερί Ζουμπουλάκη στην οποία παρουσιάζει την τρίτη ατομική του έκθεση.

Λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης ο κ. Λαγός μας μίλησε για το έργο του και τους προβληματισμούς που θίγει.

Τι πραγματεύεται το έργο σας;
Το έργο μου ξεκινάει σαν μία ανάγκη έκφρασης στη ζωγραφική γλώσσα. Στην πορεία της κατασκευής του ανακατεύονται βιώματα, σκέψεις, συνειρμοί, εικόνες, σύμβολα, λέξεις, γλωσσικά παιχνίδια, που όλα αυτά καλούνται με ένα τρόπο να συμπλέουν με ένα ρυθμό και ισορροπία, αντίστοιχο με αυτό της ποίησης, και ετερόκλητα πράγματα, συχνά αντίθετα μεταξύ τους, να συμβιώνουν φτιάχνοντας μια εικόνα που αποτυπώνει κατ’ εμένα μια άμεση εντύπωση του κόσμου γύρω μου, με ένα τρόπο οργανωμένο και χαοτικό ταυτόχρονα.

Τι σας εμπνέει;
Σκέψεις, μνήμες, συνειρμοί, εικόνες καθημερινές, αληθινές ή μιντιακές, μικρά “ασήμαντα” πράγματα ή μεγάλα, που όλα αυτά μαζί συνθέτουν το παζλ της καθημερινής ζωής. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, ακόμα και ο τρόπος που θα αναπηδήσει ένα πετραδάκι που κλότσησα αφηρημένα.
Η έμπνευση πιστεύω είναι μια υπερεκτιμημένη έννοια, που ξεκινάει από την εσφαλμένη αντίληψη ότι ένα έργο βγαίνει αμέσως – αυτόματα- από ένα καλλιτέχνη σαν αποτέλεσμα έμπνευσης, ενώ δεν συμβαίνει αυτό. Είναι αποτέλεσμα συνεχούς δουλειάς ακόμα και την ώρα που δεν είναι μπροστά στο έργο. Όταν το αποτέλεσμα δείχνει ‘φρέσκο’ και ‘αβίαστο’ είναι κάτι θεμιτό αυτό αλλά στην πραγματικότητα έχει πολλή δουλειά από πίσω του.

Γιατί ο τίτλος είναι «εσωστρέφεια»;
Η έκθεση αυτή αποτελεί τη δουλειά των τελευταίων τεσσάρων χρόνων. Όπως γράφω και στον κατάλογο της έκθεσης, ήταν χρόνια επαγγελματικής, κοινωνικής και προσωπικής απομόνωσης· απογοήτευσης και απόστασης από τα κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα, που έφερε την ανάγκη επανεκτίμησης των πραγμάτων και εύρεσης νέων και ουσιαστικότερων αξιών. Σε προσωπικό και δημιουργικό επίπεδο, ήταν περίοδος που τη χαρακτήρισε η εσωστρέφεια, η περισυλλογή και η αυτοκριτική. Από εκεί προέκυψε η δημιουργία των έργων

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Πολλούς. Υπαρξιακούς, κοινωνικούς, προσωπικούς, πολιτικούς, ψυχολογικούς, αισθητικούς, οικονομικούς, σε πρακτικά ζητήματα, σε ανθρώπινες σχέσεις, σε αξίες, νομίζω δεν έχει τέλος αυτό, αν μπορούσα να το συνοψίσω θα έλεγα την ανάγκη να αισθανθείς οικεία κάνοντάς τους τέχνη και βάζοντάς τους όνομα με κάποιο τρόπο.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Αποτελεί την καθημερινότητά μου και πώς την προσλαμβάνω. Όσο και αν φαίνονται πράγματα που δεν έχουν άμεση σχέση, δεν είναι παρά σύμβολα ή αλληγορικά σχήματα που δίνουν μια αίσθηση αντίστοιχη με αυτή στα όνειρα, όπου ασαφή και αλληγορικά στοιχεία παρόλο που δεν εξηγούνται με την καθημερινή λογική, δίνουν μία αίσθηση ταύτισης – οικειότητας στο σύνολό τους. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό γίνεται γιατί όλα αυτά έχουν μία σχέση, μία λογική βάση και μία εξήγηση σε ένα δεύτερο επίπεδο, που σαν αποτέλεσμα, αποτελούν μία πιο προσωπική αίσθηση της πραγματικότητας.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στέλνετε μέσα από τα έργα σας;
Μία κεντρική ιδέα, μια εικόνα που επιδρά άμεσα στο θεατή, παρακάμπτοντας τις συνειδητές διεργασίες της σκέψης. Ο Γιάννης Μπόλης έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά μ’ αυτό, όπου το ονομάζει μεταξύ άλλων, “την ανάγκη καταγραφής και εξομολόγησης της ποιητικής της ανολοκλήρωτης προσπάθειας και της ηθικής του αδιεξόδου”. Θα πρόσθετα, την υπαρξιακή αγωνία, τη ‘ναυτία’, την ανάγκη ύπαρξης και ταυτότητας σε έναν ανοικείο κόσμο. Κάθε φορά που τελειώνει ένα έργο είναι μια μικρή νίκη ενάντια σε όλα αυτά που προανέφερα.

Ποιο είναι το εικαστικό τοπίο στην Ελλάδα του σήμερα;
Είναι κάτι που δεν το γνωρίζω καλά. Όπως είπα, απείχα αρκετά από τα πολιτιστικά δρώμενα δεν τα παρακολουθούσα όσο θα ήθελα. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια είχα χάσει το ενδιαφέρον μου για την Ελληνική αλλά κυρίως για την διεθνή τέχνη. Πολλοί καλλιτέχνες που θαύμαζα παλιότερα δεν έχουν αντικατασταθεί με κάποιους καινούργιους. Συγχωρήστε με αλλά δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι οι καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή που επικρατούν είναι ο Κούνς, o Χέρστ και η Αμπράμοβιτς. Η ακριβή τέχνη έχει γίνει σκέτο χρηματιστήριο. Επίσης στην αναζήτησή μου για συνεργασία με γκαλερί στη βόρεια Ευρώπη μέσω internet, έχω δει τη δουλειά από εκατοντάδες ανερχόμενους καλλιτέχνες, και ομολογώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα όσο θα περίμενα. Η Ελληνική σκηνή έχει δουλειές που έχουν ψυχή, φαντασία και σοβαρότητα και είναι λιγότερο αποτέλεσμα παραγωγής εμπορικών έργων. Στην Ελλάδα δυστυχώς η οικονομική κατάσταση είναι τέτοια που απαγορεύει σε ένα μέσο άνθρωπο να αγοράσει ένα έργο τέχνης για να βάλει στο σπίτι του χωρίς να είναι συλλέκτης. Η Ελληνική αγορά φθίνει, οι καλλιτέχνες απογοητεύονται και κάποιες γκαλερί ακμάζουν στρέφοντας την προσοχή τους σε αγορές του εξωτερικού. Αυτό πιστεύω ότι έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η ταυτότητα της Ελληνικής τέχνης καθώς προσαρμόζονται στις αισθητικές απαιτήσεις της βόρειας Ευρώπης ή άλλων ηπείρων. Φαντάζομαι κάποιος, ειδικά νέος, καλλιτέχνης δεν θα έκανε τα ίδια έργα αν είχε σκοπό να τα εκθέσει σε μια φουάρ στο εξωτερικό αντί στην Ελλάδα. Πιστεύω και εύχομαι ότι τα πράγματα θα αρχίζουν να αλλάζουν προς το καλύτερο.

in.gr